Dat had ik nou nooit gedacht. Dat ik van alle drie mijn zonen bij de derde zou denken “Ga jij alsjeblieft heel snel op kamers wonen”. Hij is de jongste en volgens kinderpsychologische statistieken het lievelingetje, het makkelijke kind, de lolbroek. Nou, dat was toen maar nu niet meer. Waarschijnlijk omdat hij vroeger teveel geknuffeld en gepamperd werd heeft meneer nu een ego van jewelste. Tijdens het avondeten, meestal het enige moment dat we hem in levende vorm mogen aanschouwen, heeft hij alleen maar kritiek op alles. Op zijn broers die sociaal gezien wat minder vlot zijn dan hij is, op de levensstijl in huis, op hinten dat hij nu toch echt moet gaan leren voor zijn examens, op alles.
Hij vindt zichzelf een man van de wereld op zijn zeventiende en vergeet en passant dat hij ’s ochtends kan mekkeren over een wit t-shirt dat hij beslist aan moet vandaag maar dat al een week als oud vuil onder zijn bed gemoffeld ligt. En bellen vanuit een hippe kledingzaak in Arnhem. Hij mist net een tientje, of ik dat effe snel wil overmaken naar zijn rekening.
Stoere verhalen over hoe hij doet tegenover leraren op school om vooral indruk te maken op zijn broers en zijn ouders. Zo doorzichtig. Want eigenlijk is het nog steeds ons knuffelkind. Vragen zijn grote broers zich verontrust af waar hij is om twee uur ’s nachts en leggen ze met liefde scheikunde uit, de volgende dag.
Toen zoon3 vier jaar was klampte hij zich vast aan mijn been en zei: “Jij bent mijn vriend”. Dat ben ik nog steeds gelukkig. Als hij zwaar in de shit zit komt hij naar mij toe om hulp. Daar zal ik hem nooit mee confronteren, ik ben een moeder. Maar dat neemt niet weg dat ik denk dat het voor de sfeer in huis inderdaad goed zou zijn dat zoon3 op kamers gaat.
Ik ben zijn vriend, ik zal altijd achter hem staan, kom aan mijn kind en ik kom aan jou. Maar het is beter dat hij straks zijn zaakjes zelf moet regelen. Maar aan mijn been klampen en zeggen dat hij mijn vriend is mag hij blijven doen.
.jpg)
